مقاله حاضر به بررسی مبانی فلسفی و روان شناختی برنامه های درسی انسان گرا می پردازد. روش انجام پژوهش، تحلیل استعلایی بوده است. پس از بررسی آرا و نظریات برنامه ریزان درسی برجسته انسان گرا(نظیر گزدا، پرکی، واینشتین و سیمون و راث)، مشخص شد که ایشان از لحاظ فلسفی، تحت تاثیر فلاسفه وجودگرا و از لحاظ روان شناختی، تحت تاثیر روان شناسان انسان گرا بوده اند و نیز مشخص شد که وجه اشتراک فلاسفه وجودگرا، روانشناسان انسان گرا و برنامه ریزان درسی انسان گرا، اهمیت و ارزشی است که برای انسان، آزادی او و خودآگاهی و مسئول بودن او قائل هستند. رویکرد انسان گرایی، به تکریم انسان و تاکید بر اختیار و آزادی او برای رشد و شکوفایی پرداخته است که در این موارد مطابق با دیدگاه اسلامی می باشد ولی به دلیل ترک ولایت خداوند و اصالت دادن به انسان دنیوی، در تضاد با فرهنگ اسلامی است. با این حال، توجه به این نوع رویکرد در برنامه درسی کشورهای اسلامی، به خاطر تاکیدی که بر منزلت انسان و انتخاب ها و آگاهی های او دارد، با در نظر گرفتن ملاحظات، قابلیت هایی برای گنجاندن آموزه های آن در برنامه درسی دارد.

کلمات کلیدی