چکیده سنجش و ارزشیابی یکی از ارکان مهم نظام آموزشی و بخش جدایی ناپذیر آن است که وظیفه هدایت مستمر یادگیری دانشجو را به عهده دارد و در جهت تحقق اهداف آموزشی به کار میرود. حاصل آموزش باید نوآوری و خالقیت باشد و نه یادآوری صرف. سنجش اصیل، شکلی از سنجش است که در آن، یادگیرندگان به جای به خاطر سپاری صرف اطالعات، از آنها برای حل مسائل و انجام تکالیف معنادار مربوط به زندگی واقعی استفاده میکنند. هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان بکارگیری اصول سنجش اصیل در سنجش آموختههای دانشجویان است. روش پژوهش حاضر، توصیفی و جامعهی آماری این پژوهش دانشجویان رشتههای علوم رفتاری دانشگاه فردوسی مشهد ورودی سالهای 09،09،09 میباشد. روش نمونه گیری، در دسترس و حجم نمونه 999 نفر است. برای جمعآوری اطالعات از پرسشنامه محقق ساخته و به منظور تجزیه و تحلیل دادهها از آمار توصیفی استفاده شده است. نتیجهی حاصل از بررسی نشان داد که میانگین مولفههای سنجش تکوینی، فعالیتهای پیچیده شناختی، کاربست دانش، آمادگی برای حرفه آینده، سنجش مستقیم، تکالیف معنادار برای فراگیر، مانند دنیای واقعی، یادگیری در جریان ارزشیابی و خارج از محدوده کالسی از متوسط ممکن کمتر است. مولفۀ تنوع ابزارها، سؤاالت و پاسخهای صحیح 9/29 از متوسط ممکن بیشتر است. و در کل میزان بکارگیری سنجش اصیل با میانگین5/92 ،992/92 از متوسط ممکن کمتر است. براساس نتایج حاصله از پژوهش حاضر، میتوان اظهار داشت که میزان بکارگیری سنجش اصیل به اندازۀ کافی نبوده و در این مورد باید تدابیری اندیشیده و اجرایی گردد.

کلمات کلیدی