هدف: با توجه به اهمیت گرایش به تفکر نقادانه در حوزه علوم انسانی، پژوهش حاضر با هدف تعیین سهم رویکردهای برنامه درسی دانشجویان علوم انسانی در میزان تمایل آنان به تفکر انتقادی صورت گرفت. روش: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری تمامی دانشجویان رشته¬های علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد در سال تحصیلی 92-91 بوده¬اند. تعداد 366 نفر از این دانشجویان طبق جدول کرجسی و مورگان و به شیوه نمونه¬گیری طبقه¬ای نسبی انتخاب و پرسشنامه¬های گرایش به تفکر انتقادی ریکتس (2003) و رویکردهای برنامه درسی ارنشتاین و هانکینز (2009) را تکمیل کردند. داده¬های حاصل نیز با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل رگرسیون تحلیل شدند. یافته ها: از بین رویکردهای شش گانه، رویکردهای رفتاری، سیستمی، مدیریتی و علمی قادر به پیش بینی تفکر انتقادی دانشجویان نبوده اند(05/0p>)؛ در حالی که دو رویکرد دیگر، یعنی رویکرد انسان گرایی و نومفهوم گرایی قادر به پیش بینی گرایش به تفکر انتقادی دانشجویان علوم انسانی بوده و رویکرد نومفهوم¬گرایی، بیشترین میزان پیش بینی¬کنندگی را به خود اختصاص داده است (000/0p=،54/14=(364،1)F). نتیجه گیری: با عنایت به نقش رویکردهای انسانگرایی و نومفهوم¬گرایی در توسعه گرایش به تفکر انتقادی، حرکت علوم انسانی به سمت رویکردهای غیرفنی در جهت تحول برنامه های درسی این حوزه پیشنهاد می¬گردد.

کلمات کلیدی