مایکوتوکسین ها، متابولیت های ثانویه ی تولید شده توسط قارچ ها هستند و با آلوده کردن خوراک، منجر به بروز مسمومیت در حیوانات و انسان می شوند. از مهمترین انواع مایکوتوکسین ها می توان به آفلاتوکسین ها اشاره نمود که یکی از روشهای موثر برای مقابله با مسمومیت ناشی از آنها، استفاده از جاذب های سموم قارچی می باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه ی جاذب های مختلف شامل: بنتونیت تجاری، بنتونیت فعال، کربن فعال، مخمر و فرم های ترکیبی بنتونیت+ کربن فعال+ مخمر به میزان (1 درصد جیره)، به لحاظ توانایی آنها در جذب آفلاتوکسینB1 در سطح 5/0 پی پی ام در شرایط برون تنی و تأثیر آنها بر قابلیت هضم ماده خشک و فرآسنجه های تخمیری شکمبه بود. افزودن جاذب های فوق به محیط کشت حاوی آفلاتوکسین B1 پس از گذشت 72 ساعت انکوباسیون، به طور معنی داری سبب افزایش قابلیت هضم ماده خشک نسبت به تیمار شاهد (فاقد جاذب) شد. در رابطه با فرآسنجه های تخمیری شکمبه از جمله نرخ و مقدار تولید گاز ، میزان pH مایع شکمبه و همچنین پارامترهای تخمینی از تولید گاز شامل قابلیت هضم ماده آلی (OMD)، انرژی قابل متابولیسم (ME) و اسیدهای چرب کوتاه زنجیر (SCFA) نیز در تیمارهای حاوی جاذب به طور معنی داری بهبود یافت. هر چند که در رابطه با افزایش داده های حاصل از قابلیت هضم، فرآسنجه های تولید گاز، افزایش pH و پارامترهای براورد شده از تولید گاز استفاده از بنتونیت نسبت به سایر جاذب ها مؤثرتر واقع شد. در خصوص تغییرات نیتروژن آمونیاکی بایستی توجه نمود که افزودن جاذب های مختلف اثر کاهنده ای نسبت به تیمار شاهد داشت. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که در مقایسه بین جاذب های مختلف، بنتونیت بیشترین تاثیر را در بهبود قابلیت هضم و متغیر های تخمیری شکمبه در شرایط برون تنی داشت.

کلمات کلیدی