سازمان­ها برای دستیابی به اثربخشی بیشتر و در نهایت دستیابی به اهداف تعیین شده، ناگزیرند که توجه کافی را به منابع انسانی خود مبذول دارند و در این میان شاید بیش از هر چیز، نگرش افراد است که بر کارایی و عملکرد آنان تاثیر می­گذارد (کروپانزانو و امبروز، 2001). تعهد سازمانی به دلیل اهمیتی که برای سازمان­ها دارد و نیز موقعیتش به عنوان یک نگرش شغلی ، به طور گسترده­ای در طول چند دهه گذشته، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است. ولی با این حال هنوز اهمیت خود را از دست نداده ­است و همچنان می­تواند مورد توجه قرار گیرد (فرهنگی و حسین­زاده، 1384). هر فردی که به سازمان متعهدتر باشد، تمایل کمتری به غیبت و یا ترک سازمان دارد. با توجه به اهمیت این امر، هرسازمانی باید تعهد سازمانی را در استراتژی های منابع انسانی خود لحاظ کند. به عبارتی نیروی انسانی با تعهد پایین، نه تنها خود در جهت اهداف سازمانی حرکت نمی­کند بلکه با ایجاد فرهنگ بی­تفاوتی نسبت به مسائل و مشکلات سازمان، بین دیگر همکاران، روح همکاری و تعاون را تضعیف می­کند و در نهایت موفقیت سازمان را به تاخیر می­اندازد و یا مانع آن می­شود (زاهدی و همکاران، 1388). بنابراین این مطالعه در صدد است به بررسی دقیقتر رابطه این دو متغیر بپردازد تا از رهگذر آن منجر به ارایه راهکارهای عملی تر جهت افزایش تعهد سازمانی گردد.

کلمات کلیدی