اصول نمایشی تئاتر قرن بیست غرب تحت تاثیر آشفتگی‌های ناشی از جنگ جهانی اول و دوم دستخوش تحولاتی شد. این تغییرات در سبک نوشتاری، شخصیت‌پردازی و گره‌گشایی مرسوم در نمایش با هدف به‌تصویر‌کشیدن انسان دربند در دنیای پوچ دنبال شد. در ایران تئاتر معناباخته تحت تاثیر تئاتر ابزورد غرب شکل گرفت. "در انتظار گودو" اثر معروف ساموئل بکت، پدر تئاتر ابزورد، به بررسی مضمون انتظار واهی دو شخصیت می‌پردازد. از میان نویسندگان ایرانی، نادر ابراهیمی با نگارش مجموعه نمایشنامه‌ای با عنوان "وسعت معنای انتظار"، مضمون انتظار عبث را به نمایش می‌گذارد. قهرمانان تئاتر معناباخته معمولا به‌طور مشترک اسیر ناامیدی، تنهایی و بحران هویت هستند. اما معنای انتظار به طبع در دو فرهنگ و جامعه‌ی مختلف یکسان نیست. ابن پژوهش در پی آن است تا پوچی و بیهودگی لحظه انتظار را در دو اثر غربی و شرقی نشان دهد و از خلال بررسی مفهوم انتظار سیر تحول این مضمون را در تئاتر معناباختگی ایران بارز نماید. پژوهش حاضر در نظر دارد تا با کنکاش و واکاوی مضمون انتظار در دو اثر مورد مطالعه و با رویکردی بینامتنی نشان دهد که چگونه ابراهیمی در پی بومی‌سازی این سبک جدید نوشتاری است. آیا بومی‌سازی شدن این تئاتر در ایران باعث تغییرات اساسی در این ژانر شده‌است و به تکثر معنایی منجر شده‌است؟ آیا وجه تمایز تئاتر معناباختگی ایران با تئاتر پوچی غرب برگرفته از ویژگی‌های منحصر به فرد فرهنگی و نمایشی ایران می‌باشد؟

کلمات کلیدی