هدف این تحقیق بررسی ابعاد مختلف تکانشگری ورزشکاران رشتههای برخوردی و غیربرخوردی بود. به 25 ) و /9±4/ همین منظور 120 نفر ورزشکار حرفهای در دو گروه 60 نفری رشتههای برخوردی (سن: 6 27 سال) از فدراسیونهای مختلف ورزشی کشتی، تکواندو، دو /6±4/ ورزشکاران رشتههای غیربرخوردی ( 9 و میدانی، شنا، جودو و قایقرانی به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند. از ورزشکاران خواسته شرکت (CPT) بارات، 1994 ) را تکمیل و در آزمون عملکرد مداوم 2 ؛BIS) شد مقیاس تکانشگری بارات 1 کنند. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد که بین ورزشکاران شرکتکننده در ورزشهای برخوردی و و نیز (F2،117= 3/27 ،P=0/ و 001 Partial η2=0/ غیربرخوردی از نظر آیتمهای آزمون عملکرد مداوم ( 89 تفاوت معنیداری (F3،116= 47/66 ، P=0/ و 001 Partial η2=0/ از نظر عاملهای مقیاس تکانشگری ( 55 وجود دارد. بدینصورت که در عاملهای توجهی، حرکتی و بیبرنامگی از خردهمقیاسهای تکانشگری و تعداد تشخیص درست از آزمون عملکرد مداوم، ورزشکاران رشتههای برخوردی نسبت به ورزشکاران رشتههای غیربرخوردی نمره بیشتری را کسب کردند؛ و برعکس ورزشکاران رشتههای غیربرخوردی مقادیر بیشتری در متوسط زمان نادرست و تعداد تشخیص نادرست، از آزمون عملکرد مداوم نسبت به ورزشکاران غیربرخوردی داشتند. با توجه به نتایج این تحقیق میتوان نتیجه گرفت که کنشهای تکانشگری ورزشکاران در ورزشهای برخوردی و غیربرخوردی متفاوت است.

کلمات کلیدی