برای کسی که در دانشگاه تدریس می کند، قاعدتا دو دغدغه ی اصلی، بیش از هر امر دیگری، ذهن را مشغول می کند: آموزش و پژوهش، و توفیق در این هر دو. که در اکثر مواقع هم، کفه یکی به نفع دیگری بالا می رود و به نظر می رسد که هر یک جای دیگری را تنگ می کند. حال اگر قرار باشد استاد مورد نظر، بجای این رویارویی، طالب آشتی و تعادل میان این دو باشد، و هدف به کاربستن پژوهش ها و نتایج آنها را در آموزش، مد نظر قرار دهد، حلقه مفقوده ای رخ می نماید که رغبت مخاطب – دانشجو- و ذایقه او، آن را رقم می زند. دانشجویی که خود نمونه و برآمده از اجتماعی است با نرخ سرانه مطالعه نه چندان درخشانی، که راهیابی اش به دانشگاه هم غالبا به مدد یکی دوسالی مطالعه بسیار فشرده و نفس گیر صورت پذیرفته، و اکنون در این مدینه ی فاضله، و پس از طی دوران نقاهت، و هنگام فرج پس از شدت، طبیعتا، دور از انصاف می نماید که از چنین مستمعی توفع داشت که صاحب سخن را بر سر ذوق آورد. اما در این میان، رسانه ی دیگری هم هست: سیمای همگانی (ملی)، که بسیاری از اقشار، از خوان نعمتش بهره مند می شوند بجز دانشگاهیان. و نرخ سرانه جامعه هم در استفاده از آن، نسبت به آمار جهانی، اگر بیشتر نباشد، مساوی است. حال اگر برنامه های سیمای همگانی (ملی)، با توجه به مخاطب و سن و شرایطش، از آخرین دستاوردهای پژوهش های دانشگاهی، خواه جامعه شناختی، خواه روانشناختی یا ادبیات، "به طور مستمر تغذیه شود"، از این پس هم کمترشاهد خشونت در جامعه خواهیم بود، هم سطح ذایقه مخاطب، و در پی آن، دانشجو، از همان کودکی، ارتقا می یابد، و هم دیگر شاهد و دردمند خاک خوردن پژوهش ها و پایان نامه ها نخواهیم بود.

کلمات کلیدی