ابن‎سینا سوره مبارکۀ اخلاص‏ که به توحید هم شهرت دارد را با استفاده از مفاهیم و اصطلاحات رایج در فلسفه و با تکیه بر قواعد فلسفی و به روش دقیق برهانی تفسیر کرده است. او به این سوره که محور بحث آن خداشناسی و توحید است نگاهی فیلسوفانه دارد. او نه تنها بین آیات این سوره که بالاتر از آن حتی در بین کلمات به کار رفته در آن نظم و ترتّب عقلی می‎بیند و دلیل هر مطلبی را در ماقبل آن جستجو می‎کند. او در متن تفسیری خود همۀ تلاش خود را صرف می‎کند تا با استمداد از اصولی که در نظام هستی شناسی خود به آن دست یافته است این نظام دقیق عقلی بین کلمات و آیات را آشکار سازد. ما در این مقاله به تحلیل روش تفسیر ابن‎سینا از سورۀ اخلاص و قواعد عقلی که وی درمعرفی ذات حقّ وشناخت او بهره گرفته است می‎پردازیم وضمن آن کارآمدی گرایش فلسفی در تبیین مقاصد این سوره را مورد ارزیابی قرار داده به محوری بودن آیۀ اوّل سورۀ اخلاص در معرّفی خدای تعالی توجّه داده و به همسویی که بین عقل وشرع درآیات این سوره وجوددارد پی می بریم.

کلمات کلیدی