هدف: سکونت‌گزینی بشر در فضاهای مطلوب و مناسب یا به عبارتی، مدینۀ فاضله از دیرباز دغدغة او بوده است؛ امّا در جهان واقعی، سکونت و زیستن بر روی کرۀ خاکی، قاعده و نظم و ترتیب دیگری را طلب می‌کند. بر این اساس، در پژوهش حاضر، تلاش شد تا معیارها و شاخص‌هایی که بیش‌ترین تأثیر را در شناسایی یک سکونت‌گاه به عنوان «روستای خوب» دارند، از نظر کارشناسان و مدیران روستایی در منطقۀ مورد مطالعه، بررسی شود. روش: روش تحقیق، از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی- تحلیلی است که بخش عمده‌ای از داده‌های آن براساس مطالعات میدانی و از طریق مصاحبه و تنظیم پرسش‌نامه از 30 نفر از کارشناسان فعّال و دهیاران در سطح ناحیه، جمع‌آوری شده است. یافته‌ها: یافته‌های مطالعه براساس نتایج به‌دست‌آمده از روش تحلیل سلسله‌مراتبی، نشان می‌دهد در بین شاخص‌های شناسایی‌شده برای روستای خوب، بعد اقتصادی با ضریب 349/0 بیش‌ترین رتبه و شاخص زیست‌محیطی کم‌ترین رتبه را با ضریب 076/0 به خود اختصاص دادند. براساس آزمون تی دونمونه‌ای برمبنای تحلیل واریانس‌ها، مشاهده شد که از بین معیارهای شش‌گانه، در معیارهای اقتصادی، فرهنگی، کالبدی و زیست‌محیطی، فرض عدم برابری واریانس‌ها تأیید شده است؛ یعنی بین کارشناسان و مدیران روستایی، اختلاف معناداری در معیارهای شناسایی یک سکونت‌گاه به عنوان روستای خوب وجود دارد. در شاخص‌های 36 ‌گانه فقط در 6 شاخص سرمایه‌های اجتماعی، نبود انواع بزهکاری و مشکلات اجتماعی، احترام به ارزش‌های دینی و سایر ارزش‌ها، وجود امکانات تفریحی مناسب، قانون‌مداری، شایسته‌سالاری و توجه به مشکلات مردم روستایی و مشارکت‌دادن آن‌ها در تصمیم‌گیری، فرض عدم برابری واریانس‌ها تأیید شده است. بنابراین، در اکثر قریب به اتفّاق شاخص‌ها، اختلاف معناداری بین نظرات دو گروه کارشناسان وجود ندارد.

کلمات کلیدی