هدف: هدف از این مطالعه بررسی پاسخ ویسفاتین به فعالیت ورزشی حاد استقامتی پیش و پس از 8 هفته تمرین در مردان چاق تمرین نکرده سالم بود. روش پژوهش: بیست و دو آزمودنی (سن: 83/3±06/29 سال، وزن: 68/4±96/90 کیلوگرم، قد: 88/4±3/171 سانتی متر و شاخص توده بدن 8/1 ± 76/30 کیلوگرم بر مترمربع) به طور داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه تجربی (11 نفر) و کنترل (11 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی در 8 هفته تمرین استقامتی، سه بار در هفته، شرکت کردند. شدت فعالیت ورزشی پس از هفته چهارم از60 درصد ضربان قلب بیشینه به 65 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه تا اتمام دوره تمرین افزایش یافت. آزمون فعالیت ورزشی حاد (فعالیت روی چرخ کار سنج، 30 دقیقه با شدت 60 درصد ضربان قلب بیشینه) قبل و پس از دوره تمرین انجام شد. نمونه های خونی نیز، قبل، بلافاصله بعد و 30 دقیقه پس از فعالیت ورزشی حاد در دو مرحله¬ی قبل و پس از دوره تمرین استقامتی جهت اندازه¬گیری تغییرات ویسفاتین پلاسما گرفته شد. یافته ها: نتایج با استفاده از آنوای دوطرفه با اندازه گیری مکرر نشان داد که تغییرات سطوح ویسفاتین پس از فعالیت ورزشی حاد (بلافاصله بعد و 30 دقیقه بعد) نسبت به قبل فعالیت در آن جلسه در هر دو گروه کنترل و تجربی، قبل از دوره تمرینی، معنادار نبود. بعد از دوره تمرینی، سطوح ویسفاتین پس از فعالیت حاد در گروه تجربی به طور معناداری (بلافاصله و 30 دقیقه) نسبت به قبل فعالیت در آن جلسه کاهش یافت و همچنین نسبت به زمان های مشابه با قبل از دوره تمرینی (بلافاصله بعد و 30 دقیقه) پایین تر بود (05/0>p). سطوح استراحتی ویسفاتین پس از دوره تمرین کاهش یافت. وزن بدن، توده چربی و درصد چربی بدن گروه تجربی بطور معناداری پس از دوره تمرینی کاهش یافت (05/0p<). VO2max برآورد شده گروه تجربی افزایش یافت اما توده بدون چربی آزمودنی ها تغییر معناداری نداشت (05/0p>). هیچ کدام از متغیرهای گروه کنترل تغییر معناداری نداشت. نتیجه گیری: این اطلاعات نشان می دهد که تمرین استقامتی در مردان چاق با کاهش سطوح استراحتی ویسفاتین پلاسما و چربی بدن همراه است. همچنین یک دوره تمرین استقامتی می تواند باعث کاهش غلظت پلاسمایی ویسفاتین در پاسخ به یک وهله فعالیت ورزشی حاد شود.

کلمات کلیدی