هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر شش هفته تمرینات ترکیبی پلایومتریک بر تغییرات لاکتات و متغیرهای عملکردی دختران شناگر می باشد. بدین منظور در این مطالعه، شناگران تحت مداخله 4 برنامه ورزش پلایومتریک ترکیبی در آب و خشکی، پلایومتریک در آب و پلایومتریک در خشکی به مدت شش هفته و به صورت 3 جلسه در هفته قرار گرفتند. بدین منظور 32 نفر از شناگران نخبه(حداقل سه سال است به صورت مداوم تمرین می کنند) به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند و سپس بصورت تصادفی به چهار گروه کنترل(8 نفر)، گروه تمرین پلایومتریک در آب(8 نفر)، گروه تمرین پلایومتریک در خشکی(8 نفر)، گروه ترکیبی(پلایومتریک در آب و خشکی)(8 نفر) تقسیم شدند. و در طی این 6 هفته گروه کنترل به تمرینات عادی خود مشغول بودند. هیچ یک از آزمودنی¬ها دارای سابقه بیماری قلبی-عروقی یا اختلال متابولیک و ارتوپدی، نداشته و هنگام اجرای طرح، داروی اثرگزار بر متغیرهای وابسته را مصرف نمی کردند. قبل و بعد از مداخلات 6 هفته ایی تمرینات ورزشی برای گروه های مختلف، ثبت رکورد 33متر شنای کرال سینه، تست غلظت لاکتات خون بعداز اجرای شنای 33 مترآزاد، آزمون رست برای ارزیابی شاخص خستگی، توان حداقل و حداکثر و توان میانگین اجرا شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی LSD نشان داد که هشت هفته تمرینات پلایومتریک موجب تغییر معناداری در میانگین توان، حداکثر توان، حداقل توان و شاخص خسستگی شناگران شد و این تغییرات در گروه ترکیبی بهتر از سایر گروه ها بود. همچنین بین چهار گروه مورد مطالعه پژوهش حاضر در میزان سرعت و تغییرات لاکتات تفاوت معناداری مشاهده شد ولی تفاوت معناداری بین گروه پلایومتریک در آب و گروه پلایومتریک در خشکی مشاهده نشد. به طور کلی نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تمرینات پلایومتریک در آب به نسبت تمرینات پلایومتریک در خشکی می تواند به ورزشکاران شناگر برای بهبود عوامل آمادگی جسمانی و شناهای سرعتی که نیازمند توان و سرعت بیشینه هستند کمک کند.

کلمات کلیدی