پیش‌بینی روندهای آینده بر پایه آگاهی های موجود،در علوم اجتماعی،اندک اندک رواج یافته است. علوم سیاسی نیز از این امر جدا نیست،به ویژه در عرصه سیاستگذاری / تصمیم‌سازی (که سیاست خارجی نیز به عنوان یکی از مهم‌ترین این حوزه‌ها همواره مورد توجه سیاستگذاران و مقامات اجرایی بوده) مورد اعتنا قرار گرفته است. یکی از دشواری هایی که نظریه‌پردازان علوم سیاسی (به ویژه در زمینه سیاست خارجی / سیاستگذاری در سیاست بین الملل) با آن مواجه اند،عبارت است از شناخت درست از وضعیت موجود و پیشنهاد راهکارهای مناسب برای دسترسی به آینده معقول با در نظر گرفتن کمترین هزینه / بیشترین منفعت. اما به نظر می رسد بیشتر آینده‌نگری های سیاستگذارانه،همواره با کژی هایی همزاد بوده است و بسیاری از پیش‌بینی‌ها / راهکارهای ارائه شده،حالت تجویزی/ توصیفی به خود گرفته‌اند که برای عملگران عرصه سیاست پردازی در سیاست بین الملل،چندان قابل اعتماد نمی‌باشند. بنابراین،به نظر می رسد یکی از راهکارهایی که می‌توان به کاربرد آن تکیه نمود،بهره گیری میان رشته‌ای از مدل های موجود در دیگر دانش های همسایه علوم سیاسی/ روابط بین الملل است. از میان آن ها،مدل SWOT (توانایی ها،ضعف ها،فرصت ها،و تهدیدها) به عنوان برآیندی از همجوشی میان رشته‌ای(علوم سیاسی و مدیریت)قابلیت کاربرد دارد. این که آیا می توان از این مدل در عرصه سیاست‌خارجی برای برون‌رفت از توصیف/ تجویز صرف بهره برد،پرسشی اساسی است. در این مدل، یک آمیزش مناسب میان دو دسته عوامل کمی/ کیفی،مد نظر قرار می گیرد؛بنابراین می‌تواند نقشی ویژه در جهت کاربردی کردن آینده‌نگری ها در حوزه سیاستگذاری‌ سیاست خارجی داشته باشد. نگارندگان،کوشش می کنند برای نشان دادن قابلیت/ اعتبار کاربرد مدل SWOT در عرصه آینده‌نگری سیاست خارجی،موضع گیری ایران را در قبال افغانستان(به عنوان یک مطالعه موردی و در دوره پس از تهاجم آمریکا)مورد تحلیل قرار دهند.

کلمات کلیدی