قانون صلاحیت دادگستری جمهوری اسلامی ایران برای رسیدگی به دعاوی مدنی علیه دولتهای خارجی در واکنش به تصمیمات محاکم آمریکایی علیه دولت جمهوری اسلامی و ارگانهای وابسته به آن و نقض مصونیت آنها وضع شد. مستند محاکم مزبور در صدور این تصمیمات، قانون مصونیت دولتهای خارجی آن کشور مصوب 1976 بوده است. صرفنظر از اعتبار آرای صادره، اکنون محاکم هریک از دو کشور ایالات متحده آمریکا و جمهوری اسلامی ایران آرای متعددی را بر اساس قوانین داخلی علیه دولت مقابل صادر کرده اند و اشخاصی ذینفع آرای صادره هستند. بر اساس مقررات جاری ایالات متحده، پیش شرط عادی سازی روابط میان دو کشور، حل و فصل اختلافات ناشی از این دعاوی است. از دیرباز راه حلهای مختلفی برای حل و فصل اختلافاتی مشابه این قبیل اختلافات میان دولتها وجود داشته است که از جمله آنها می توان به شیوه حل و فصل از طریق انعقاد موافقتنامه های مقطوع و تأسیس کمیسیونهای دعاوی خارجی و دیگری دادرسی دعاوی گسترده بین المللی اشاره کرد. هر کدام از این راهکارها، ظرفیت ها ومحدودیت های خاص خود را دارا هستند . به نظر می رسد شرط حل و فصل اختلافات موجود در عهدنامه مودّت بین ایران وآمریکا ( 1955) به عنوان تنها مکانیسم موجود حل و فصل اختلافات میان طرفین، مبنای حقوقی لازم برای حل و فصل این قبیل دعاوی از طریق ارجاع به دیوان بین المللی دادگستری یا داوری را فراهم می سازد.

کلمات کلیدی