کندی زمان شناختی (SCT) یکی از نشانههای اختلال توجه ثانویه میباشد، افراد دارای این نشانگان، پیامدهای بسیاری را در ویژگیهای عصب روانشناختی ازجمله کنشهای اجرایی نشان میدهند. پژوهش حاضر جهت مقایسه¬ی کنشهای اجرایی افراد دارای نشانگان کندی زمان شناختی و افراد بهنجار انجام¬ گرفته است. روش پژوهش علّی- مقایسه ای بود و جامعه آماری کلیه بزرگسالان زن و مرد شهر مشهد بین سنین 18 تا 59 سال بودند و نمونه ای شامل 879 نفر(445 زن و 434 مرد) با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای طبقه ای انتخاب شدند. سپس از این نمونه، 50نفر که ملاکهای SCT را دارا بودند و با 50 نفر از افراد بهنجار که از لحاظ سن و جنسیت یکسان سازی شده بودند انتخاب و مورد مقایسه قرار گرفتند. دادههای پژوهش با استفاده از پرسشنامه مقیاس درجه بندی ADHD بزرگسالان بارکلی(BAARS) و مقیاس نارسایی در کنش وری اجرایی بارکلی- نسخه بزرگسال(BDEFS) جمع آوری شدند و دادهها با استفاده از روشهای آمار توصیفی، استفاده از نمرات z و تحلیل T مستقل تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها نشان میدهد که در هر پنج کنش اجرایی تفاوت معناداری در گروه SCT و عادی وجود دارد (مدیریت زمان: 001/0=P، 40/5 =T؛ سازماندهی: 001/0=P، 27/7=T؛ بازداری: 001/0=P، 03/7=T؛ خودانگیزشی: 001/0=P، 07/6=T؛ تنظیم هیجان: 001/0=P، 32/7=T) و در نتیجه بین کنشهای اجرایی گروه SCT با گروه عادی تفاوت معناداری وجود دارد و نارسایی کنشهای اجرایی افراد SCT بیشتر از افراد عادی است. بنابراین میتوان گفت که نارسایی در کنشهای اجرایی یکی از پیامدهای عمده اختلالات توجهی از جمله SCT در بزرگسالان بوده و نتایج پژوهش ضرورت پیشگیری و اعمال برنامههای درمانی و آموزشی را برای افراد دارای این نشانه ها متذکر میشود.

کلمات کلیدی