هر مکتب ادبی بر اساس اصول و نگرش معرفتشناختی که منشأ پیدایش آن است به درونمایههای خاصی گرایش دارد که آن را از سایر مکاتب متمایز میسازد. متون ادبی سوررئالیست نیز از این امر مستثنی نیستند و در درون خود همواره مضامین خاصی را پرورش میدهند. مهمترین این مضامین تصادف عینی، جستجوی خویشتن، آزادی، طغیان، عشق، رؤیا، تخیّل و جنون هستند. پیروان جنبش سوررئالیستی، بهویژه آندره برتون که پدر این جنبش ادبی به شمار میرود همواره سعی داشتهاند موضوعاتی را برای آثار خود برگزینند که تصویر شفافتری از قلمرو ناخودآگاه و دنیای ناشناخته درون ارائه دهد. هنرمند سوررئالیست در نگارش این مضامین فارغ از هر گونه پیشداوری، آزادانه و بدون پایبندی به اصول قراردادی نگارش ادبی، افکار ناب خویش را عرضه مینماید. به همین خاطر است که "نگارش خود به خودی" جایگاه ویژهای نزد نویسندگان سوررئالیست دارد. در حقیقت، نویسنده سوررئالیستی با هدف قرار دادن انسان و زندگی وی میکوشد تا با تغییر بینش او شرایط زندگیاش را نیز تغییر دهد. او برای دستیابی بدین منظور، به شیوهای نوین به پردازش درونمایههای خود میپردازد. این مقاله بر آن است تا تفاوت میان مضامین و شیوه پردازش آنان در مکتب سوررئالیست را با سایر مکتبهای ادبی نشان دهد.

کلمات کلیدی