مفهوم آمایش در کشور ایران بیشتر آمیخته با دیدگاه اقتصادی است، این موضوع را میتوان با نگاهی ساده به کتابها و طرح های انجام شده در کشور بصورت قابل توجهی دید. اما در طی سال های اخیر هر یک از نهادها و سازمان¬ها سعی کرده اند به نوعی بعد یا ابعاد مد نظر خود را در قالب آمایش پررنگ تر کرده و مبتنی بر آن برنامه¬ریزی و راهبردهای خود را پیش برده و سایر نهادها و سازمان ها در کشور به ویژه سیستم حاکمیتی را متقاعد به در پیش گرفته برنامه¬های مبتنی بر رویکرد خود نمایند. این حرکت صورت گرفته در کشور نه تنها راه به جایی نبرده است بلکه سبب شده است که ابعاد موثر بر آمایش در ایران نه تنها به صورت کامل مورد بررسی قرار نگیرند بلکه مغفول بمانند. در این بین اقلیم و مسائل اقلیمی یکی از ابعاد موثر در آمایش است که تا حد قابل توجهی در کشور مغفول مانده است. بر این مبنا، در مقاله حاضر که با روش توصیفی- تحلیلی به انجام رسیده است سعی شده است ضمن تبیین جایگاه مسائل اقلیمی در آمایش، به ویژه مبتنی بر ملاحظات دفاعی-امنیتی، به بررسی جایگاه مسائل اقلیمی مناطق کویری و بیابانی بر آمایش مبتنی بر ملاحظات دفاعی- امنیتی بپردازد. نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان دهنده آن است که مسائل اقلیمی جایگاه برجسته¬ای در آمایش به ویژه مبتنی بر رویکرد ملاحظات دفاعی- امنیتی دارا می¬باشند. به نحوی که تغییر اقلیم، دما، میزان بارندگی، باد و غیره به صورت های مختلف باید در نظر گرفته شوند.

کلمات کلیدی