دست یابی و پایدارسازی امنیت روستایی و یا زوال و آسیب پذیری مرهون عوامل مختلف و متعددی می باشد. سطح بالای فقر و در حال رشد بودن مناطق روستایی، سطح بالای بیکاری، تحصیلات کم و میزان بالای بیسوادی، فقدان تسهیلات و امکانات ورزشی و تفریحی، فقدان دسترسی به خدمات اجتماعی، تربیتی، آموزشی و پلیس، تعداد بیشتر زنان در مقایسه با مردان در مناطق روستایی و جمعیت روستایی زیر 30 سال، فقدان بهداشت و ...جملگی از خصوصیات جامعه روستایی است که موجب ایجاد محیطی مستعد و در معرض جرم و ناهنجاری رفتاری می شود، اما فاکتورهای اجتماعی تنها عوامل و جنبه های تعیین کننده جرائم و ناهنجاری های اجتماعی نیستند، طرح و کالبد فیزیکی فضا، نقش مهمی در توسعه یا پیشگیری از جرم و ناهنجاری دارد. اغتشاش کالبدی و بصری و عدم وجود همبستگی اجتماعی در بسیاری از روستاها به چشم می خورد به طوریکه این روستاها قادر به تامین آرامش و امنیت روستاییان نمی باشند. به نظر می رسد روستاییان از شاخص های آرامش و امنیت کم کم فاصله گرفته اند. در این میان لازم است جایگاه مقوله امنیت در برنامه ریزی روستایی مورد واکاوی قرار گیرد و با توجه به اینکه امنیت از جمله ملزومات دستیابی به کیفیت زندگی است، می توان وظیفه برنامه ریزی کالبدی روستایی را در ارتقاء استانداردهای کالبدی برای افزایش ایمنی و امنیت ضروری دانست، ضمن اینکه لازم است با مداخله‌ مستقیم در فرآیند ادراک امنیت توسط ساکنین در جهت افزایش میزان احساس امنیت تلاش نماید تا سطح آسایش روانی روستاییان ارتقا یابد.

کلمات کلیدی