چکیده در زمینهی آموزش زبان دوم همواره نظریههای مختلفی مطرح بوده است. از آغاز شکل گیری جریان علمی آموزش زبان دوم در قرن نوزدهم، نظریههایی همچون روش دستور– ترجمه، روش شنیداری-گفتاری و روش مستقیم به کار گرفته شده و هر یک با توفیقات و شکستهایی رو به رو شدهاند. پس از طرح نظریهی ارتباطی در آموزش زبان دوم، رویکرد- های محتوا محور متعدّدی مطرح گردید که آموزش مبتنی بر داستان یکی از آنها بود. این نوشتار به معرفی سودمندیهای این رویکرد می پردازد؛ زیرا درک زبان فارسی و تسلط بر آن بدون آگاهی نسبی از زمینه های ادبی آن ناممکن می نماید، بنابراین، این رویکرد میتواند در آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان کارایی داشته باشد. در این مقاله پس از مروری گذرا بر نظریههای آموزش زبان، به رویکردِ محتوا محور پرداخته می شود؛ شیوه ای که در آن آموزش زبان با رویکرد فرهنگی بیان داستان انجام میشود. این روش تاکنون کمتر مورد توجه بوده است؛ در حالی که مزایای بسیاری در آموزش زبان فارسی دارد. در این پژوهش با تکیه بر داستانهای مثنوی که بر آموزهها و ارزشهای عام بشری تأکید و جاذبه لازم را دارند، به عنوان منبعی برای تولید محتوای آموزشی انتخاب شده است. با این انتخاب علاوه بر معرّفی جنبههای مختلف فرهنگ ایرانی-اسلامی به مخاطبان آموزش زبان فارسی، با توجه به نظریههای مرتبط، میتوان به یک رویکرد بومی در آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان نیز دست یافت.

کلمات کلیدی