ناپایداری و کم دواوم بودن مساکن روستایی و ضعف در دسترسی به برخی امکانات در کنار بهداشت و سلامت روستایی از مسائل مهم مورد توجه در مباحث توسعه پایدار روستایی است که می¬توان از جنبه-های مختلف کیفیت زندگی و کیفیت محیطی مورد بررسی قرار داد. در این ارتباط ارتقای کیفیت محیط زندگی و رضایتمندی سکونتی در بین روستاییان، یکی از مهمترین اهداف برنامه¬ریزی و توسعه روستایی در کشور است که در چندین دهه اخیر از طریق تهیه و اجرای طرح¬های هادی در مناطق روستایی پیگیری شده است. بر این اساس در مطالعه حاضر تلاش شده تا با بهره¬گیری از مفاهیم نظری به تبیین مفهوم کیفیت محیطی در مناطق روستایی پرداخته و در ادامه از طریق معیارها و شاخص¬های کیفیت محیطی به ارزیابی اثرات اجرای طرح¬های هادی بر روی کیفیت محیطی در مناطق روستایی بپردازد. روش‌شناسی تحقیق از نوع کتابخانه¬ای و تجربی است که با استفاده از مطالعه پیمایشی و تمام شماری 17 روستای دارای طرح هادی در دهستان فندرسک شمالی و جنوبی شهرستان رامیان در قالب 359 نمونه سرپرست خانوار انجام شد. نتایج به دست آمده نشان داده که بیشترین اثرات اجرای طرح های هادی روستایی در مولفه های سه گانه کیفیت محیطی روستاها، مربوط به مولفه فرمی 438/0 بوده و کمترین آن مربوط به مولفه کارکردی 288/0 می باشد. لذا می توان استدلال کرد که طرح های هادی عمدتا با رویکرد فرمی در روستاها انجام شده و اثرگذاری شکلی آن بیشتر از میزان اثرات کارکردی و تغییرات کارکردی در روستاها می باشد.

کلمات کلیدی