این مقاله به مطالعه عوامل مؤثر بر طلاق در سطح استانهای کشور با تأکید بر عوامل اقتصادی بویژه میزان بیکاری و تورم می پردازد. در بخش ادبیات نظری به رویکردهای اقتصادی و روانشناختی اشاره شده است. برای سنجش تأثیر عوامل اقتصادی بر طلاق از متغیرهای بیکاری و تورم استفاده شده است. میزان شهرنشینی و تحصیلات عالی نیز به عنوان متغیرهای کنترلی به الگو اضافه شده است. الگوی تجربی مورد استفاده برای تجزیه وتحلیل داده ها، الگوی اقتصادسنجی از نوع الگوی داده های تابلویی از نوع تأثیرات ثابت است که از داده های 28 استان کشور طی دوره زمانی 1381 تا 1391 بهره می گیرد. نتایج براوردهای الگوی تجربی رابطه مثبت و معنی داری بین طلاق و متغیرهای مستقل تحقیق را نشان می دهد به طوری که با افزایش یک درصد بیکاری، 134/0 درصد طلاق افزایش یافته است. چنانکه تورم یک درصد افزایش یابد، 133/0 درصد طلاق افزایش می یابد. همچنین در صورتی که میزان تحصیلات عالی یک درصد افزایش یابد، میزان طلاق 13/0 درصد افزایش، و در نهایت اگر میزان شهر نشینی یک درصد افزایش یابد، میزان طلاق، 88/2 درصد افزایش می یابد. نتایج برآورد تأثیرات استان‌ها حکایت دارد که این عوامل ناشناخته در استان‌های کوچک و مذهبی همچون یزد و قم، تأثیر مثبت و در استان‌های بزرگ مثل تهران و خراسان، تأثیر منفی بر طلاق داشته است.

کلمات کلیدی