اهداف تحصیلی و تربیتی دانشگاه‌ها محقق نخواهد شد، مگر این که تاثیر مثبت خود را به تمام، یا حداقل اکثر جنبه‌های زندگی دانشجویان توسعه بخشند. انواع معضلات و مسائل در خارج از محیط آکادمیک می‌تواند عامل بی‌اثر شدن تلاش‌های دانشگاه باشد؛ برای مثال شرایط نامطلوب محیطی برای مرور آنچه سر کلاس آموزش داده شده‌است، مسائل مربوط به ویژگی‌های شخصیتی دانشجو مانند عدم جدّیت، مسائل عاطفی و روانی مانند افسردگی، مسائل اجتماعی مانند عدم تطابق با جوّ آکادمیک و اجتماعی دانشگاه و... . مخصوصاً دانشجویان غیربومی ساکن در اقامتگاه‌ها، به دلایل مختلف از جمله دوری از خانواده، ناآشنا بودن با محیط، شرایط نامطلوب اقامتگاه‌های دانشجویی و...، بیشتر از سایرین آسیب‌پذیر هستند. بنابر تحقیقاتی که در حوزه‌ی روانشناسی صورت گرفته‌اند، "تعاملات اجتماعی"، در دوران دانشجویی، به دلیل تاثیرات اساسی که بر رشد شخصی دانشجویان، یادگیری آن‌ها، احساس تعلق به جامعه، کاهش انصراف از تحصیل و... دارند مهم هستند؛ از این رو اهمیت برنامه‌ریزی و طراحی فضاهایی که فرصت بروز تعاملات مثبت را، در حوزه‌ی اقامتگاه دانشجویی فراهم کند غیرقابل انکار است. این تحقیق در پی پاسخ به این پرسش است که تاثیر علم روانشناسی اجتماعی بر برنامه‌ریزی و طراحی فضاهایی که باعث بروز تعاملات مثبت بین ساکنین یک اقامتگاه دانشجویی شود، چه خواهد بود. هدف نهایی پژوهش این است که با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی، با بهره‌گیری از تعاریف و نظریات در این حوزه، و بررسی مقالات مرتبط، ضمن تحلیل ساختار جمعیتی اقامتگاه به عنوان مجموعه‌ای از گروه‌ها، انواع سناریوهای محتمل درمورد نوع تعاملات را ارائه دهد، تا با اطلاع از نوع و دلیل بروز آن‌ها، برنامه‌ها و سازماندهی‌های فضایی‌ مطلوبی، به جهت افزایش تعاملات مثبت در اقامتگاه‌ها، در قالب دستورالعمل‌هایی به دست آید.

کلمات کلیدی