نوربرگ شولتز، از جمله نظریه پردازانی در معماری است که اندیشه او اساساً بر فلسفه پدیدار شناسی استوار است و برای فهم نظریات او ناگزیر از آشنایی با مبانی این نحله فکری در آرای پیشروان آن هستیم. نوشتار حاضر ابتدا به معرفی جریان پدیدارشناسی در نگاه ادموند هوسرل و مارتین هایدگر می پردازد و با تکیه بر آن، تفاسیر معمارانه شولتز را مورد خوانش قرار می دهد. پدیدار شناسی به عنوان یکی از پاردایم های نظری پسا مدرنیسم از اهمیت خاصی برخوردار بوده و سعی در حذف دو دستگی احساس و اندیشه دارد. این روش در مقابل جهان تجریدی شناخت علمی و روش کمی پوزیتویستی در «ریاضی کردن جهان و طبیعت» بوده و صرفاً کیفی و در عین حال تاویلی و توصیفی است. هدف اصلی اش بررسی و شناخت مستقیم و بلاواسطه پدیده ها و نیل به ماهیت آنهاست که در این مسیر شهود یا ادراک مستقیم جایگاه ویژه ای دارد. شولتز معتقد است که مکان ها نمی توانند به واسطه مفاهیم تحلیلی و علمی شرح داده شوند ولی متاسفانه در نگاه حاکم زندگی ما جای خود را به دستگاه مختصاتی سه بعدی با نقاط هم ارزش سپرده اند. او در تبیین نقش و جایگاه آدمی در دنیای پیرامونش، بیش از هر چیز به جنبه های معنایی این پیوند پرداخته است و هدف اصلی معماری را کمک به انسان برای معنا دار کردن وجودش می داند. شولتز توانمندی پدیدار شناسی در معماری را در این می داند که قادر است با خلق مکانهای ویژه، محیط را معنادار سازد. او معماری را بسان یک زبان طرح می کند و بر این باور است که معماری نیز می باید چنان هر هنری، به صورت زبانی ویژه انگاشته شود که در آن عناصر معمارانه بسته به زمان و مکان، با ترتیب های ویژه، برای شکل گیری یک «مکان» آشکار می شوند. معناهایی که به واسطه مکان گرد هم آورده می شوند، روح مکان را می سازند.

کلمات کلیدی