هدف از این پژوهش، تعیین اثر دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی بر یادگیری تکلیف پیگردی تحت شرایط تکلیف ثانویه بود. بدین‌منظور، 42 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه کرمان (با دامنۀ سنی ‌‌25ـ19 سال) پس از شرکت در پیش‌آزمون و به‌صورت تصادفی در سه گروه جای گرفتند (کنترل، دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی نزدیک و دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی دور). شرکت‌کنندگان تکلیف پیگردی را در چهار بلوک چهار کوششی تمرین کردند و پس از گذشت 48 ساعت، ‌در آزمون یادداری تأخیری تحت شرایط تکلیف ثانویه شرکت نمودند. قابل‌ذکر است که به‌منظور سنجش تکلیف پیگردی از تست هماهنگی دو دست دستگاه وینا استفاده شد و میانگین زمان کل در این تکلیف به‌عنوان متغیر وابسته محاسبه گردید. همچنین، گروه تمرکز بیرونی نزدیک، دستورالعمل‌هایی را در ارتباط با حرکات دسته ها دریافت کرد و به گروه تمرکز بیرونی دور، دستورالعمل‌هایی در‌مورد حرکات نقطه قرمز رنگ در قسمت‌های مختلف مسیر ارائه شد. شایان‌ذکر است که گروه کنترل هیچ دستورالعملی را دریافت نکرد. علاوه‌براین، از آزمون تحلیل واریانس عاملی مرکب و آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه جهت تعیین معناداری در مراحل اکتساب و یادداری استفاده شد. نتایج نشان می‌دهد که تفاوت معناداری میان بلوک‌های مختلف تمرینی در مرحلۀ یادگیری (P=0.0001) و میان گروه‌های مختلف در مرحلۀ یادداری (P=0.0001) وجود دارد. این نتایج حاکی از این است که افزایش فاصله در یک تمرکز توجهی بیرونی، یادگیری تکلیف پیگردی را به‌ویژه تحت شرایط تکلیف ثانویه بهبود می‌بخشد؛ زیرا، شرایط تکلیف ثانویه می‌تواند منابع توجهی را افزایش دهد و باعث تغییر توجه به بیرون شود.

کلمات کلیدی