زمینه و هدف: فرسودگی شغلی، پدیده ای چند عاملی و یک موضوع جدی برای بسیاری از اعضای هیات علمی است و می تواند باعث بروز بیماری های جسمی، روانی و نگرش منفی به فعالیت های حرفه ای و کاهش بهره وری شود. این تحقیق، با هدف بررسی میزان فرسودگی شغلی و عوامل محیط کار موثر بر آن در اعضای هیات علمی دانشکده های پرستاری استان خراسان رضوی انجام گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی، 79 نفر از پرستاران هیات علمی شاغل در گروه های آموزشی دانشکده های پرستاری استان خراسان رضوی به صورت سرشماری انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه استاندارد «ماسلاچ» و پرسشنامه شاخص های کار پرستاری (NWI)، اطلاعات جمع آوری شده و با نرم افزار آماری SPSS در سطح 0.05 با آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و همبستگی تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته ها: 42 نفر (56.8%) از شرکت کنندگان، مرد بودند. 77% شرکت کنندگان در بعد عدم کفایت شخصی و 74.3% در بعد مسخ شخصیت سطح پایین فرسودگی شغلی و در بعد خستگی هیجانی 68.9% سطح متوسط نشان دادند. بین جنس و فرسودگی هیجانی، ارتباط معنادار (0.0010>P) وجود داشت. ابعاد خستگی هیجانی و مسخ شخصیت با نمره خرده مقیاس های محیط کار همبستگی منفی معنادار (0.05>P) داشتند. نتیجه گیری: سطوح بالای خستگی هیجانی، به ویژه در اعضای هیات علمی زن، قابل تامل می باشد و با توجه به ارتباط شاخص های محیط کار با فرسودگی شغلی، به نظر می رسد این مشکل را می توان با افزایش ارتباطات حرفه ای، کارگروهی، تخصص گرایی و بهبود فیزیکی محیط کار، کنترل نمود و فرسودگی را کاهش داد

کلمات کلیدی