کیفیت حضور مردم درعرصه های عمومی شهر و تعاملات بین آنها که بی شک مهمترین خصیصه فضای شهری است بطور مستقیم با ماهیت فعالیت های جاری درشهر یا محیط شهری و میزان ادغام آنها بستگی دارد باتوجه به اهمیت ضابطه مندسازی و توزیع فعالیت های شهری بررسی و تحلیلی چگونگی استفاده از ابزارهای مناسب برای این امر ضروری به نظر می رسد منطقه بندی شناخته شده ترین ابزار درراستای تنظیم و توزیع فعالیت های شهری است استفاده غیرمعقول خشک و غیرقابل انعطاف از منطقه بندی درضابطه مندسازی عملکردهای شهری آنطور که توسط نهضت مدرن پیشنهاد گردید امروزه دیگر به هیچ وجه مورد حمایت طراحان شهری قرار ندارد چرا که منطقه بندی از دیدگاهی این چنین از شهرسازی خوب جلوگیری م یکند درمقابل کدهای فرم بنیاد ابزاری موثر و کارامد برای ضابطه مندسازی و ایجاد فرمهای شهری منسجم و پیش بینی پذیر هستند که اولین باردرجنبش نوشهرسازی شکل گرفتند اساس تدوین این کدها این است که فرم کالبدی اصلی ترین مشخصه این مکان است پژوهش حاضر درراستای توجه به جنبه های کیفی و اهمیت کاربری درشکل گیری و شکل دهی به فضای شهری به دنبال نقد منطقه بندی انعطاف پذیر اقلیدسی به عنوان خاستگاه و چرایی پدیدآمدن کدهای فرم بنیاد به معرفی و تبیین اصول و ویژگی این کدها پرداخته و امکان ورود این رویکرد به نظام هدایت توسعه شهری کشور را بررسی می نماید.

کلمات کلیدی