قراردادهای مشارکتی در بانکداری اسلامی به ‌‌‌‌صورت بازدهی ثابت اجرا می‌‌‌‌شوند که با روح حاکم بر قوانین شریعت مطابقت ندارند. اگرچه ممکن است که عقدهاى مشارکتى موضوع اولیه قرارداد بانکى باشد، اما بانک‌‌‌‌ها در زمان انعقاد قرارداد حداقل سود مورد انتظار خود را پیش‌‌‌‌بینى و در تاریخ سررسید از مشترى مطالبه مى‌‌‌‌کنند. در این صورت عقد مشارکتی در عمل به عقدى با بازده ثابت تبدیل‌‌‌‌شده است. بانک‌‌‌‌های اسلامی تمایل به استفاده از قراردادهای بازدهی ثابت دارند و یکی از علل مهم این عدم تمایل به استفاده از انواع دیگر تأمین مالی، بحث عدم تقارن اطلاعات است. در این پژوهش قراردادهای مشارکتی و بازدهی ثابت با فرض درنظرگرفتن عدم تقارن اطلاعات با یکدیگر مقایسه و ثابت می‌‌‌‌شود که نرخ وصول در قراردادهای مشارکتی بیشتر از قراردادهای بازدهی ثابت است. یافته‌‌‌‌های این پژوهش نشان می‌‌‌‌دهد که قراردادهای مشارکتی در مقایسه با قراردادهای فعلی با افزایش دسترسی به منابع مالی و افزایش نرخ وصول، سودمند است.

کلمات کلیدی