امروزه با افزایش جمعیت و روند سریع شهرنشینی، مسکن های انبوهی درحال ساخت است که توجه بیش از اندازه به مسائل کمی آن، کیفیت محیط زندگی درحد یک سرپناه تنزل پیدا کرده است. این امر موجب بیگانگی انسان با مکان و در نهایت کاهش حس تعلق به مکان گردیده است.کاهش حس تعلق به مکان به عنوان تنها حسی که یک فضای سکونت را از دیگر فضاهای معماری جدا می کند، موجب شده تا ساکنان آن کمترین وابستگی را به فضای زندگی خود داشته باشند و فضای زندگی برای آن ها به فضایی کسالت آور و یکنواخت و بدون انگیزه، تنها جهت سکونت تبدیل گردد. به همین دلیل این پژوهش در صدد است، تا با در نظر گرفتن راهکارهای موثر در تقویت حس تعلق در حیاط به عنوان یک فضای باز مسکونی، به یک طراحی خوب و با کیفیت برای محیط زندگی انسان دست پیدا کند. چرا که فضای باز مسکونی علاوه بر تأمین نور و روشنایی فضاهای داخلی و تهویۀ طبیعی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی است. پس هدف اصلی در این تحقیق، توجه به فضای باز برای اعضای خانواده در راستای حس تعلق به مکان ساکنان آن است؛ که برای رسیدن به این امر، بر اساس روش پژوهش شناختی به بررسی ادبیات موضوع پرداخته شده است، سپس با انجام مطالعات کتابخانه ای و با بیانی تحلیلی توصیفی ، مولفه های تاثیر گذار در ارتقا حس تعلق به مکان استخراج گشته است. نتایج پژوهش نشان می دهد، حس تعلق به مکان از معیارهای ارزیابی محیط های با کیفیت از جمله در حیاط خانه ها بوده است؛ که عوامل بسیاری بر روی آن ها تاثیرگذار است. در این پژوهش، سه مولفه اصلی: حس امنیت و آزادی، انعطاف پذیری و محصوریت فضایی به همراه راهکارهای طراحی آن ها به تفصیل بررسی شده است.

کلمات کلیدی