نور به عنوان عنصر محسوس و غیر مادی طبیعت، عامل اصلی دیدن و آشکار ساختن فضای معماری است. این عنصر همواره در معماری ایرانی نقش بسزایی داشته و به منظور بهره گیری از نور طبیعی در ایجاد فضای مطلوب و دلنشین از عناصر معماری ایرانی برای هدایت آن استفاده شده است. در بین حواس انسان حس بینایی قوی ترین حس بوده و از طرفی کیفیت بصری محیط بر احساس استفاده کنندگان از فضا، تاثیر مثبتی می گذارد، این موضوع در مراکز درمانی که هدف تسریع روند بهبود بیماران است اهمیت بیشتری می یابد. پژوهش حاضر با بهره گیری از رویکرد اسنادی و کتابخانه ای داده های مورد نیاز را فراهم نموده و در نهایت با استفاده از روش تحلیلی، به داده ها اقدام نموده است که هدف سنجش تاثیر نور بااستفاده از الگوی معماری ایرانی در بهبود فضای درمانی می باشد، با فرض اینکه تجلی نور با استفاده از الگوهای معماری ایرانی در مراکز درمانی از طریق ارام بخشی بر روح و روان بیماران تاثیر مثبتی بر بهبود آنها خواهد داشت. در اخر با استفاده از اطلاعات بدست آمده در این پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که با بکارگیری عناصر و الگوهای معماری ایرانی در نورپردازی مراکز درمانی می توان محیطی را طراحی کرد تا نتیجه آن فضاهای درمانی باشد که کیفیت شفابخشی محیطی را نیز به همراه داشته باشد.

کلمات کلیدی