گسترش آثار منفی فعالیت­ های انسانی و در نتیجه از بین رفتن بخش عمده­ا­ی از ساختار و عملکرد اکوسیستم­های مهم در سراسر جهان از مهمترین مباحث محیط زیستی قرن حاضر محسوب می­شود. با گذشت زمان و به دلیل افزایش جمعیت و نیازهای بشری، تلاش برای بیشتر کردن تولیدات و فرآورده­های کشاورزی نیز شدت گرفت. در آغاز این موضوع بدلیل وفور و گستردگی منابع تولید از یک سو، و پایین­تر بودن سطح نیازهای جوامع، نمود چندانی نداشت. ولی رفته رفته با ازدیاد جمعیت و زیاده­خواهی نسل­های بعدی و نیز محدودیت منابع، عینیت بیشتری یافت. نیاز جمعیت رو به رشد زمین به غذا و تبدیل نواحی با پوشش طبیعی به اکوسیستم­های کشاورزی موجب تلفات شدید ماده آلی خاک و در نتیجه کاهش سلامت اکوسیستم­ها شد. ارزیابی و پایش سلامت اکوسیستم به معنای بررسی مستمر عملکرد کلی سیستم شامل: نظارت بر وضعیت پایایی و پایداری ساختار و عملکرد و فرایندها و میزان قدرت بازگشت پذیری، پس از بروز آشفتگی و تنش است. با توجه به ادامه روند افزایش فشارهای محیط زیستی در اثر افزایش تصاعدی رشد جمعیت و فعالیت­های اقتصادی برای افزایش رفاه جوامع، توجه به پایش وضعیت سلامت اکوسیستم بسیار حیاتی است. از جمله اقدامات مدیریتی مثبت جهت بهبود سلامت اکوسیستم، می­توان به احیاء پوشش گیاهی مناطق نیمه بیابانی از طریق کشت گونه­های سازگار شده اشاره کرد.

کلمات کلیدی