تشخیص اثر رسوبات بادی در رسوبات دریاچه ای عامل مهمی جهت بازسازی تغییرات محیطی و همچنین شناخت فراوانی و زمان توفان های گردوغبار دیرینه است. بر اساس آزمایش مغناطیس سنجی، شکل منحنی های توزیع اندازۀ ذرات و دیگر عوامل دانه بندی، به علاوۀ سنگ نگاری، 6 متری در دریاچۀ هامون، شرق ایران را مشخص نمودیم. بزرگ ترین قلۀ / 6 و 1 / ما حضور اجزای رسوبی بادی در توالی رسوبی دو مغزۀ 2 21 میکرومتر( نشان داد رسوبات سیلتی رسی تیره رنگ رخسارۀ - نمایی منحنی توزیع اندازۀ ذرات )بین 91 A با مقادیر کم پذیرفتاری مغناطیسی ) SI - 5/2×61-1 )1/2 با میزان زیاد بقایای گیاهی، کاروفیت و پوسته های صدفی کربناتی، در یک محیط بارآور دریاچه ای بدون حضور باد ته نشست نموده اند. این رخساره که معرف اواخر یخبندان و اوایل هولوسن است، توسط تضعیف مرکز پرفشار سیبری و بادهای غربی به علاوۀ افزایش دمای سطح آب اقیانوس اطلس شمالی و دریای عربی مشخص می گردد. در اوایل تا اواسط هولوسن تضعیف تدریجی مونسون به همراه قدرت گیری پرفشار سیبری و بادهای غربی منجر به وزش توفان های شدید در حوضۀ سیستان شده که توسط ماسه های سیلتی قهوه ای با پذیرفتاری مغناطیسی زیاد و نمای توزیع ذرات بیش از 611 میکرومتر در رخسارۀ B نشان داده می شود. محیط دیرینۀ اواسط تا اواخر هولوسن سیستان کم وبیش مشابه حال حاضر بوده است. در این زمان که توسط رخسارۀ C معرفی می گردد، ورود دوره ای رسوبات بادی توسط توفان های پرانرژی قابل مقایسه با بادهای حاضر 621 روزه، مشخص است. نشانه های توفان های گردوغبار دیرینه در این دوره توسط نوسان های زیاد پذیرفتاری مغناطیسی و حضور لایه های حاوی ماسه در توالی رسوبی هر دو مغزه اثبات می گردد.

کلمات کلیدی