شهر، پدیده ای نو در شعر معاصر است، این پدیده گاه بیانی از درد و رنج با خود دارد و گاه نمودی از امید و کوشش بشر در آفرینش ناکجاآباد است. شهرهای بسیاری در شعر عربی و فارسی به وصف درآمده اند. اما نیشابور در شهرسروده های هر دو زبان جایگاه ویژه ای دارد. عبدالوهاب البیاتی و محمدرضا شفیعی کدکنی به نیشابور حضوری خاص بخشیده اند و گاه همسانی دیدگاهشان در باره نیشابور مارا شگفت زده می کند. این پژوهش با رویکرد توصیفی- تحلیلی و با نظر به اصول مکتب ادبیات تطبیقی فرانسه می‏ کوشد تا دیدگاه دو شاعر بغدادی (عبدالوهاب البیاتی) و نیشابوری (محمدرضا شفیعی کدکنی) را به گذشته و اکنون نیشابور،تحت عنوان نماد بررسی می کند. نمادی که از دید صاحبنظران پنهان مانده است. در آغاز نگاهی گذرا بر زایش اسطوره و رمز دارد، وبا یادی از شهر به عنوان نقاب، شهرسروده های بیاتی و شفیعی را به بحث می گذارد. آنگاه دیدگاه شاعرانه آنان را درباره نیشابور رنجور و ناکجا آباد به چالش می کشد. اندوه شاعر را در ویرانی نیشابور به تصویر می کشد وهمراه با او به بالندگی شهر امیدوار می شود. این پژوهش با واکاوی نماد شهر،به ترسیم شهر رنجور و ناکجاآباد می پردازد و از جلوه های زن بی بند وبار، روسپی عجوز، ترس، مرگ،تاریکی و حیوان درنده برای بیان تیره روزی بشریت در بیداد ظلم وستم بهره می برد. سپس با جلوه رویای شیرین ناکجاآباد، بشریت را به بنای جامعه ای پاک و رویایی فرا می خواند

کلمات کلیدی