در راستای فراهم آوردن سرعت پردازش بیش‌تر، تولیدکنندگان تجهیزات کامپیوتری همواره در صدد افزایش کارایی محصولات خود بوده‌اند. امروزه پردازنده‌های چند هسته‌ای به عنوان راهی برای رسیدن به کارایی و موازی‌سازی بیش‌تر مورد استفاده قرار می‌گیرند. استفاده‌ی مناسب از منابع پردازشی در این پردازنده‌ها می‌تواند در افزایش کارایی برنامه‌ها بسیار موثر باشد و در نقطه‌ی مقابل، عدم استفاده‌ی بهینه و شایسته از آن‌ها نه تنها باعث عدم افزایش کارایی بلکه در مواردی باعث افت شدید کارایی در برنامه‌ها خواهد شد. یکی از مناسب‌ترین مدل‌های برنامه‌نویسی برای موازی‌سازی داده، مدل نگاشت-کاهش می‌باشد. چارچوب‌های مختلفی بر طبق این مدل به وجود آمده‌اند که چارچوب Phoenix++ برای سیستم‌های با حافظه مشترک پیاده‌سازی شده است و هدف آن پشتیبانی از اجرای کارا روی سیستم‌های چند هسته‌ای است بدون این‌که برنامه‌نویس مسئولیت مدیریت هم‌روندی را بر عهده داشته باشد. با توجه به اهمیت کاهش مصرف انرژی در سال‌های اخیر، زمان اجرا را نمی‌توان به عنوان تنها معیار ارزیابی کارایی در نظر گرفت. قربانی کردن کارایی به خاطر کاهش انرژی، به یکی از معیار‌های مهم ارزیابی یک سیستم کامپیوتری مبدل گشته است. به منظور کاهش انرژی، می‌توان از قابلیت‌های سخت‌افزاری مانند تنظیم پویای ولتاژ و فرکانس استفاده کرد. با این حال قابلیت‌های سخت‌افزاری را نمی‌توان به تنهایی کافی دانست و از این رو باید آن‌را با منطق دیگری ادغام نمود تا بتوان مشخص کرد که به چه میزانی باید از تکنیک‌های کاهش انرژی استفاده کرد که در عین حال کارایی نیز حفظ شود و زیاد افت نکند. در این مقاله مدلی ارائه می‌کنیم که با درنظر گرفتن تعداد هسته‌های فعال، تعداد نخ‌ها، سطح فرکانس کاری و شمارنده‌های کارایی معیار انرژی-کارایی را برای برنامه‌های موازی مبتنی بر Phoenix++ پیش‌بینی می‌کند و با نتایج آزمایش‌هایی که بر روی سیستم واقعی بدست آورده‌ایم دقت مدل را گزارش می‌کنیم.

کلمات کلیدی