در سال های اخیر تغییر نگران کننده ای در عادات و رفتار کودکان مشاهده می شود، طوری که حضور آن ها در فضاهای باز و طبیعی کمرنگ شده است و کودکان زمان بیشتری را صرف رسانه های تصویری، بازی های رایانه ای و تماشای تلویزیون می کنند. از آنجا که امروزه محققان ارتباط کودک با فضاهای باز را امری ضروری می دانند؛ بنابراین هدف مقاله حاضر بررسی عوامل مؤثر در طراحی فضاهای باز مسکونی بر افزایش تعامل کودکان با محیط می باشد. تحقیق حاضر بر پایة روش توصیفی - تحلیلی و از طریق گردآوری اطلاعات کتابخانه ای به بررسی شاخص های محیطی مؤثر بر افزایش تعامل کودکان با محیط پرداخته و این شاخص ها را در دو دسته مؤلفه های کالبدی و غیر کالبدی تجزیه و تحلیل می کند. یافته های تحقیق بیانگر آن است که با در نظر گرفتن مؤلفه های کالبدی و روانشناختی در فضاهای باز، تعامل کودکان با محیط زندگی روزمره بهبود می یابد؛ که در این میان مؤلفه های روانشناختی مانند احساس امنیت و تعامل اجتماعی نقش پررنگ تری دارند. در انتها نتایج تحقیق در قالب راهکارهای طراحی فضای باز مسکونی متناسب با شاخص های محیطی پیشنهاد گردیده است.

کلمات کلیدی