جوجه های گوشتی بود. این مطالعه با تعداد 260 قطعه جوجه گوشتی نَر سویه رأس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار اجرا شد . پرورش جوجه ها در چهار گروه شامل: 1- بدون پروبیوتیک (شاهد) 2- اسپری محلول پروبیوتیک در کارتن جوجه های یک روزه (با غلظت یک گرم بر لیتر) 3- مصرف پروبیوتیک در خوراک در کل دوره (به میزان 100 گرم در تن) 4 - مصرف پروبیوتیک به صورت اسپری به اضافه ی خوراک، انجام گرفت . بر اساس نتایج، جوجه هایی که پروبیوتیک را به روش اسپری دریافت کرده بودند، در مقایسه با آن هایی که آن را در خوراک و یا اسپری به اضافه ی خوراک مصرف کردند، افزایش وزن روزانه ی بیشتر و ضریب تبدیل خوراک کمتری در دوره ی آغازین داشتند، ولی تفاوت قابل ملاحظه ای بین این جوجه ها با گروه شاهد، مشاهده نشد. قابلیت هضم مواد مغذی در جوجه های دریافت کننده ی پروبیوتیک به روش اسپری نسبت به دیگر گروه های دریافت کننده پروبیوتیک بیشتر بود، اما تفاوت قابل ملاحظه ای بین این جوجه ها با گروه شاهد مشاهده نشد. بیشترین ارتفاع ویلی و عمق کریپت مربوط به گروه اسپری به اضافه ی خوراک بود. جمعیت لاکتوباسیل ها در جوجه های دریافت کننده ی پروبیوتیک با روش اسپری و اسپری به اضافه ی خوراک نسبت به گروه شاهد، به طور قابل ملاحظه ای بیشتر بود. بنابراین به نظر می رسد، استفاده زود هنگام از پروبیوتیک پدیوکوکوس اسیدی لاکتیسی (اسپری در روز اول) در مقایسه با روش استفاده از آن در خوراک، نتایج بهتری در مؤلفه های اندازه گیری شده داشته است.

کلمات کلیدی