سوره شرح و خصوص آیه هفتم آن که می فرماید: « فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ » (الشرح: 7)، از سور و آیات مورد توجه و شایسته بحث در موضوع ولایت است که مراجعه به آثار دانشمندان فریقین در این خصوص، یافته هایی قابل تأمل و در خور بحث را پیش روی می نهد. به طور اجمال دیدگاه مشهور مورد نظر شمار زیادی از شیعیان و اهل سنت این است که این آیه دلالت بر فرا خواندن پیامبر(ص) به تلاش بیشتر و به زحمت انداختن خود در راه خداوند دارد، اما دیدگاه مطرح میان معدود مفسران شیعی و سنی، حاکی از دلالت آیه مزبور بر امر پیامبر(ص)، مبنی بر نصب علی(ع) به امامت پس از فراغ از رسالت می باشد و تقدیر آیه چنین است: « فاذا فرغت من نبوّتک فانصب علیّا اماما ». در برابر این دیدگاه دو چالش خودنمایی می کند: الف) هماهنگ نبودن با قرائت و ب) مکی بودن سوره، اما به نظر می رسد تمسک توأم با احتیاط به کارکرد سیاق در تفسیر، پاسخگوی چالش های مزبور باشد و به این ترتیب احتمال ارتباط آیه با نصب علی(ع) به امامت، احتمالی قابل توجه و مورد تأیید سیاق قلمداد گردد. تفسیر آیه در سیاق آن نشان می دهد برای واژه نصب، از میان دو معنای به زحمت افتادن در عبادت و نصب کردن به ولایت، معنای دوم مناسب تر است، چه هم معنای اصلی ماده « نَصَـبَ » نصب کردن است و هم صیغه امر بودن « فَانْصَبْ » برای معنای نصب کردن به دلیل متعدی بودن این معنا صائب تر می باشد. تفسیر آیه در سیاق سوره نیز حکایت از آن دارد که خواه سوره مکی قلمداد گردد و خواه مدنی، آیه محل بحث می تواند بر نصب علی(ع) دلالت داشته باشد.

کلمات کلیدی