جمعیت در حال فزون دنیا به همراه افزایش بهره برداری فشرده از منابع طبیعی برای تامین غذا منجر به اضمهلال اجزای زنده و غیرزنده بوم نظامها شده است. شدت گرفتن بهره برداری انسان از منابع طبیعی و همگام با آن افزایش جمعیت، باعث می شود که سطح زیستگاههای طبیعی کاهش یابد و این زییستگاهها تقسیم شوند. کشاورزان در واکنش به دامنه وسیعی از فشارهای فیزیکی، تغییرات جمعیتی، اقتصادی، اجتماعی و فناوری، عملیات زراعی را تغییر می دهند که این تغییرات معمولا تحت عنوان فشرده سازی نظام کشاورزی مطرح بوده و مهمترین نهاد آن افزایش در مصرف نهاده و تداوم استفاده از زمین زراعی است. تنوع زیستی از مولفه های مهم پایداری در بوم نظامهای طبیعی محسوب می شود، اما امروزه این موضوع در بوم نظامهای پایداری کشاورزی نیز جایگاه خاصی پیدار کرده است. اخیرا تلاشهایی در جهت اصلاح برای سازگاریهای محلی در حال انجام است که خود نمایانگر ارزش تنوع زیستی در کشاورزی است. روشهایی همچون کشت مخلوط، تناوب زراعی غیرفشرده و نیز نظامهای کشاورزی آلی، به علت افزایش تنوع گیاهی از جمله عوامل مدیریتی به شمار می آیند که اثرات منفی برخی از عملیات کشاورزی بر فعالیتهای زیستی و مواد آلی خاک را می تواند کاهش دهد یا جبران نماید.

کلمات کلیدی