دیدگاه مادران درباره کنار هم خوابیدن براساس نظریه آشیانه رشدی سوپر و هارکنس بررسی شد. از روش کیفی، رویکرد پدیدارشناسی و شیوه تحلیلی کلایزی استفاده شد. با 13 مادر دارای حداقل یک کودک 3 تا 6 ساله، مصاحبه نیمه ساختار انجام شد. پاسخ¬ها بر اساس سه خرده سیستم نظریه آشیانه رشدی، استخراج و مفهوم¬بندی شد. در خرده سیستم موقعیت فیزیکی، نقش همشیرها در جداخوابی و غیبت مکرر یا رضایت پدر در کنار هم خوابیدن مطرح شد. در خرده سیستم¬های آداب و رسوم فرهنگی و روان¬شناسی مراقب نیز با وجود اعتقاد هر دو گروه بر نقش کنار هم خوابیدن در ایجاد رابطه عاطفی، مادران جداخواب در خواباندن کودک در اتاق خودش در جهت کسب استقلال کودک و کاهش ترس از تنهایی او، تلاش می¬کردند. مادران کنارهم خواب با خواباندن کودک در اتاق مشترک، به ایجاد رابطه عاطفی قوی¬تر و حمایت از کودک کمک می¬نمودند. در هر دو گروه نگرانی از تأثیر آگاهی زودهنگام کودک از روابط جنسی و تأثیر وضعیت خلق و خوی کودک در انتخاب نحوه خواباندن مطرح شد. والدین ایرانی برای شکل¬گیری رابطه عاطفی قوی، کنار هم خوابیدن را تا پایان شیرخوارگی و گاهی تا پیش¬دبستانی، ضروری می¬دانند. تمایل آن¬ها بر جداسازی کودک پیش¬دبستانی به دلیل کاهش وابستگی و جلوگیری از آگاهی کودک از روابط جنسی است. در دیدگاه مادران ایرانی، کنار هم خوابیدن تا سن دبستان پدیدۀ نابهنجاری تلقی نمی¬شود.

کلمات کلیدی