امیر علیشیر نوایی یکی از بزرگترین وزرای عصرتیموری است که در رواج و گسترش ادب فارسی و فرهنگ ایرانی در زمان سلطان حسین بایقرا نقش بسزا و مهمی داشته است. ادبدوستی و علم پروری او از یک سو و آشنایی و مراودات دیوانی او با شاعران و بزرگان آن دوره مانند جامی، بهزاد و واعظ کاشفی از سویی دیگر نقشی اساسی در پرورش شخصیت علمی و علم دوستی او داشته است. عمدة شهرت او در این دوره به دلیل حمایت از اشخاصی مانند واعظ کاشفی است. هرچند میان علیشیر نوایی به دلیل گرایش به فرهنگ و زبان ترکی با برخی از همعصرانش تفاوت زیادی وجود دارد؛ مراودات و روابط معنوی میان او و دیگر شخصیتهای فرهنگی آنقدر گسترده بود که منجر به تأثیرگذاری متقابل میان آنان شود.

کلمات کلیدی