زمینه و هدف: یکی از عوامل بروز صدمات ورزشی، ضعف عضلانی و یا عدم توازن نیروی عضلانی می­باشد. با توجه به اینکه ورزش والیبال فعالیتی است که سرشار از پرش و فرود با یک پا می­ باشد، در پژوهش حاضر به مقایسه نسبت قدرت عضلات آگونیست به آنتاگونیست و دامنه حرکتی ران در والیبالیست ­ها و افراد غیر­ورزشکار پرداختیم. روش تحقیق: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- مقایسه­ ای بود. 30 زن والیبالیست با میانگین سنی 2/58±21/40 سال و 30 زن غیر­ورزشکار با میانگین سنی 1/13±22/63 سال به­ صورت هدفمند انتخاب شدند. اندازه­ گیری قدرت عضلات توسط قدرت­سنج دستی و دامنه حرکتی مفصل ران توسط انعطاف­ سنج لیتون انجام شد. پس از مشخص شدن طبیعی بودن توزیع داده­ ها از آزمون تی مستقل و همبسته برای تجزیه و تحلیل داده ­ها استفاده شد. سطح آلفای کوچکتر مساوی 0/05 سطح معنی­ داری در نظر گرفته شد. یافته ­ها: در مقایسه­ نسبت قدرت عضلات آگونیست به آنتاگونیست پای برتر و غیر­برتر، تنها در نسبت قدرت چرخش­دهنده داخلی به خارجی (0/005=p) و اکستنشن به فلکشن ران (0/001= p) والیبالیست­ ها تفاوت معنی­ داری وجود داشت. از طرفی در مقایسه­ ی نسبت­ های فوق در پای برتر و غیر­برتر بین گروه­ ها، تنها در نسبت قدرت عضلات چرخش­ دهنده داخلی به خارجی پای برتر تفاوت معنی ­داری مشاهده شد (0/005=p). همچنین تفاوت دامنه حرکتی پای برتر و غیر­برتر، در حرکت فلکشن (0/006=p) و چرخش خارجی ران (0/026= p) والیبالیست­ ها معنی­ دار شد. در دو گروه دامنه حرکتی پای برتر کمتر از پای غیر­برتر بود. نتیجه­ گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، ماهیت والیبال در استفاده بیشتر از پای برتر، می ­تواند منجر به عدم تعادل نسبت قدرت عضلات و دامنه حرکتی مفصل ران بین دو اندام شود که باعث آسیب در مفاصل اندام تحتانی می­شود. بنابراین در راستای پیشگیری از عدم تعادل، به­ کار­گیری یکسان هر دو اندام به ورزشکاران، درمانگران و مربیان توصیه می ­شود.

کلمات کلیدی