در توسعه و مدیریت کنونی پارکهای ایران، کمبود منابع طبیعی به خصوص آب از یک سو و نیاز فراوان به نیروی کارگری و نهادههای دیگر از جمله کودهای شیمیایی، سموم و بذور وارداتی و حتی سوختهای فسیلی برای امور هرس و چمن زنی از سوی دیگر، عواملی هستند که وقتی با یکدیگر هم سو میگردند این واقعیت را آشکار میسازند که رویکرد گسترش فضاهای سبز و به خصوص پارکسازی کنونی نه تنها هزینههای هنگفت ارزی را به کشور تحمیل مینماید، بلکه سلامت محیط زیست و استفاده پایدار از منابع برای نسلهای آینده را نیز به مخاطره میاندازد. مفاهیم نسبتا نوینی در سطح دنیا برای طراحی پایدار شهری از جمله طراحی منظر شهری در حال گسترش و خشک منظرسازی (Water Sensitive Urban design) است. از جمله عمده این مفاهیم، توسعه شهری حساس به آب است که اصول و اهداف حاکم بر آنها میتواند با توجه به اقلیم، فرهنگ و اقتصاد ایران در پارکسازی (Xeriscaping) این کشور مورد توجه قرار گیرد. به عبارت دیگر، تغییر در رویکرد طراحی، احداث و نگهداری پارکهای شهری ایران با بهینهسازی تلفیقی رویکردهای توسعه پایدار مطرح در دنیا میتواند منتج به خلق مفهومی نوین برای پارکسازی پایدار در ایران گردد. این مقاله به بررسی این رویکرد میپردازد. با این رویکرد نوین، اولین پارک الگویی با هدف توسعه پایدار پارکسازی در مشهد توسط نویسنده و با حمایت دانشگاه فردوسی مشهد و سازمان پارکها و فضای سبز شهرداری مشهد طراحی گردید.

کلمات کلیدی