داستان شیخ صنعان یکی از برجسته¬¬ترین روایات منظومه تمثیلی منطق¬الطیر، شاهکار فریدالدین عطار نیشابوری شاعر، عارف و نویسنده قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری ایران است. پیش¬متنهایی از این داستان موجود است که قدمت آن را به قرون اول هجری و حتی به دوران یونان باستان می¬رساند. یکی از آن پیش‌متن‌ها افسانه تائیس، معشوق اسکندر مقدونی است که به قرن چهارم میلادی برمی¬گردد. این داستان را آناتول فرانس، نویسنده برجسته اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم فرانسه، نیز با عنوان «تائیس» روایت کرده است. بنابراین هدف این جُستار، مقایسه داستان شیخ صنعان و تائیس که هر دو روایاتی از یک داستان واحد هستند، می‌باشد. رویکرد مورد نظر برای این مقایسه، مطالعۀ مایگان یا مایگان‌شناسی، از نوعِ بازنمایی ادبی شخصیت‌های اصلی و معروفِ افسانه‌ای است ، رویکردی که یکی از پربارترین و غنی‌ترین حوزه‌هایِ پژوهش در عرصۀ ادبیات تطبیقی است. روش‌شناسیِ این پژوهش نیز از حوزۀ دانش روایت‌شناسی به‌خصوص مبحث شخصیت‌پردازی و تجلی شخصیت بهره می‌برد. زیرا از منظر روایت‌شناسی شخصیت، شیوه‌ای برای انتقال مضمون یا همان مایگان‌شناسی است. پرسش اصلی این جستار عبارت است از اینکه کدام یک از بخش¬های دو روایت را متفاوت از یکدیگر می‌یابیم؟ چرا؟ به دیگر سخن، طرز تلقی و برخورد هریک از نویسندگان با این داستانِ واحد سبب ایجاد چه گشتارهایی در هریک از روایت‌ها می‌شود؟

کلمات کلیدی