حفظ بقایای گیاهی در سطح خاک و استفاده از نظام کم شخم در افزایش پایداری عملکرد ذرت می تواند تاثیر گذار باشد که از اصول مهم پایداری اکوسیستم های کشاورزی است. به منظور بررسی حفط بقایای گیاهان و اختلاط آنها با خاک دو مزرعه دارای بافت متفاوت بر ویژگی های فیزیکی خاک و اجزای عملکرد دانه ذرت رقم NS640، آزمایشی در سال زراعی 1392-1393 بصورت طرح کرت‌های خردشده در مکان در قالب بلوک‌های کامل تصادفی با چهار تکرار، در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی شوشتر انجام شد. عامل کرت‌های اصلی، نوع بافت خاک لومی رسی و لومی شنی و عامل کرت‌های فرعی شامل: کشت باقلا، گندم، کلزا، کلم و آیش به صورت گیاه پیش‌کاشت بودند. نتایج نشان داد که در عمق 0-15 سانتی متری خاک تیمار دارای بقایای گیاهی گندم در بافت خاک لومی رسی (80/0 درصد) بیشترین میزان کربن آلی را داشت و پس از آن تیمارهای دارای بقایای گیاهی باقلا و کلزا در یک گروه معنی‌داری قرار گرفتند. تیمار شاهد بدون گیاه در بافت خاک لومی شنی (359/0 درصد)، کمترین میزان کربن آلی خاک را داشت. در عمق 15-30 نیز بیشترین درصد کربن آلی در خاک لومی رسی دارای بقایای گندم با 48/0 درصد و بعد از آن تیمارهای دارای بقایای گیاهی باقلا، کلزا و کلم به ترتیب با 44/0، 42/0 و 39/0 بودند . در بافت لومی رسی میزان رطوبت خاک در تیمارهای برگرداندن گیاه گندم، کلزا و باقلا به ترتیب 3/21، 4/20 و 5/20 درصد بود در حالی‌که برگرداندن بقایای کلم در مقایسه با شاهد (9/12%) تاثیر معنی داری بر درصد رطویت خاک نداشت. در تیمارهای گیاه در خاک لومی شنی تیمارهای شاهد و کلم با مقدار 23/0 و 212/0 درصد کربن آلی، کمترین مقدار ماده آلی را داشتند. تیمارهای برگرداندن بقایای گیاهی باقلا در دو نوع بافت خاک لومی رسی و لومی شنی به ترتیب با 6/10128 و 9/9547 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه و تیمار شاهد در بافت لومی شنی با 6111 کیلوگرم در هکتار کمترین عملکرد دانه ذرت را داشت. بقایای گیاهی باقلا در زراعت ذرت در هر دو نوع بافت خاک لومی رسی و لومی شنی بیشترین تاثیر را بر عملکرد دانه ذرت داشت. نتیجه کلی؟

کلمات کلیدی