چکیده بینامتنیّت مبتنی بر پیوند یک متن با متن¬های دیگر است. این متن¬ها می¬تواند از دو شاخة متفاوت، امّا وابسته به یک فرهنگ باشد؛ چنان¬که شاهنامه و متون تاریخی سلسله¬ای این¬گونه است. به این صورت که پیوند و ارتباط بسیاری میان پیش¬متن شاهنامه و تاریخ¬نوشته¬های سلسله¬ای در طول ادوار متمادی ایجاد شده است. از این رو، مسئلة پژوهش این است که ارتباط بینامتنی میان شاهنامه و تاریخ¬نوشته¬های سلسله¬ای ازسدة ششم تا میانة سدة هشتم هجری چگونه است؟ بدین منظور از نظریّة ترامتنیّت ژرار ژنت که یک نظریّة کامل در این باره است، بهره می¬بریم. هدف اصلی در این جستار، دست¬یابی به انواع هم¬حضوری¬ها و روابط بینامتنی متون تاریخی سلسله¬ای در بازة زمانی مورد نظر و شاهنامه است. روش پژوهش، تطبیقی و مبتنی بر توصیف و تحلیل داده¬ها است. نتایج به دست¬آمده حاکی از آن است که تاریخ¬نویسان سلسله¬ای مبتنی بر نگرش¬های تاریخی و شیوة تاریخ¬نویسی خود، با آگاهی کامل، شاهنامه را در جهت پاسخ¬گویی به انتظارات خود و مخاطبان خود برگزیده¬اند و در این راستا به ترتیب بیشترین تا کمترین از چهار گونة بینامتنی نقل¬قول، تلمیح، سرقت ادبی و ارجاع بهره برده¬اند.

کلمات کلیدی