تحقیقات نشان می¬دهند که سهم عابر پیاده از مرگ‌ومیر ناشی از تصادفات ترافیکی 22 درصد و این مقدار در کشور ایران معادل با 2/23 درصد می¬باشد. از این¬رو تحلیل و ارزیابی تصادفات عابرین پیاده به یکی از چالش‌های مهم مهندسی در زمینه¬ی ارتقای ایمنی و سلامت عمومی تبدیل شده است. با این حال نقطه ضعف اساسی اکثر تحقیقات، عدم توجه به پارامتر مکان حادثه بوده، به‌طوری‌که به مسأله¬ی تغییرات مکانی در فرآیند تحلیل توجهی نشده است. در این مقاله با استفاده از آمار و اطلاعات تصادفات جرحی عابر پیاده شهر مشهد در سال‌های 1391 تا 1393 به‌عنوان نمونه موردی و انجام تحلیل¬های مکانی-آماری در محیط GIS، نواحی دارای تراکم بالای تصادفات عابر پیاده شناسایی و اولویت¬بندی گردیدند. بدین منظور ابتدا داده‌های رستری با ابعاد 20*20 متر در یک پایگاه داده مکانی شامل 111537 پیکسل آماده‌سازی و با استفاده از تابع چگالی کرنل شبکه‌ای (Network Kernel Density Estimation) نقاط حادثه¬خیز شناسایی شدند. به استناد به مناطق متراکم استخراج¬شده، میدان فجر در منطقه¬ی چهار شهرداری، ابتدای جاده¬ی سرخس در منطقه شش شهرداری و تقاطع همت-رسالت، به‌عنوان حادثه‌خیزترین نقاط شهر مشهد از لحاظ تعداد تصادفات جرحی عابر پیاده شناسایی شدند. از این¬رو اولویت¬دهی به‌منظور ممیزی ایمنی در این نقاط توصیه می¬گردد.

کلمات کلیدی