امنیت زیست¬محیطی بخش مهمی از امنیت ملی و انسانی است. با توجه به چالش¬های موجود و پیش¬رو در مسایل زیست¬محیطی در دنیا، گزینش رویکردی جامع و پایدار به مقوله امنیت زیست¬محیطی ضروری است. حل چالش¬های ایجاد شده محیط¬زیستی نیازمند همکاری¬های بین¬المللی برای بهره¬بردای منصفانه و منطقی کشورها از منابع طبیعی بدون آسیب¬رسانی به کشورهای دیگراست. این مسأله نیازمند نوعی ایده¬آل از دیپلماسی است که تعاملی مثبت با تمامی طرف¬های ذی¬مدخل داشته و به همکاری و مشارکت گروهی با در نظر گرفتن منافع منصفانه و منطقی منطقه¬ای و جهانی منجر شود به گونه¬ای که منافع و امنیت ملی کشورها همسو با منافع و امنیت جهانی تأمین گردد. موافقت¬نامه پاریس محصول دیپلماسی چندجانبه و فرایند طولانی مدت مذاکراتی است که از سال 2007 در بالی آغاز شد و در دسامبر 2015 در پاریس تصویب شد. هر چند این موافقت¬نامه تمایز میان کشورها و واقعیات مربوط به درجه توسعه یافتگی آنها را می-پذیرد اما مرزبندی¬های مزبور را درنوردیده و تعهدات مشترکی را در خصوص کاهش انتشار، انطباق و شفافیت برای همه کشورها ایجاد می¬کند. دستیابی به یک توافق تازه حقوقی، هم از نظر سیاسی و هم از نظر فنی بسیار دشوار بود و این مهم حاصل نشد مگر با مذاکرات متعدد که در طی چند سال صورت گرفت و در پاریس به ثمر نشست. هدف از این مقاله، بررسی تأثیر دیپلماسی در شکل¬گیری موافقت¬نامه پاریس است که در آن چالش¬های متعدد دستیبابی به این موافقت¬نامه بین¬المللی را در ابعاد مختلف ساختاری، حقوقی، مالی، تعهدات و محتوای آن بررسی و واکاوی می¬کند. نتایج نشان می¬دهد که دیپلماسی¬های فعال زیست¬محیطی، چگونه نقش پررنگ و اثرگذاری در تعیین محتوا و ساختارهای مختلف این موافقت¬¬نامه در فرآیند مذاکرات داشته است.

کلمات کلیدی