پژوهش حاضربا هدف گردآوری شاخص های مطلوب کالبدی مسکن روستایی انجام شده است این پژوهش سعی دارد تا میزان برخورداری مناطق روستایی ایران را از این شاخص ها مشخص کرده و به کمک تکنیک های رایج، به رتبه بندی و سطح بندی این مناطق، جهت تحلیل موضوع عدالت فضایی مسکن بپردازد.. ارتباط بین توسعه استان ها از نظر شاخص های کالبدی مسکن را با عامل جمعیت بسنجد و راه کارهای توسعه متعادل و برون رفت از حالت افتراق فضایی را پیشنهاد دهد. رویکرد حاکم بر این پژوهش، توصیفی - تحلیلی است و ماهیت آن کاربردی است. داده‌های آماری پژوهش، از سازمان‌ مرکز آمار ایران اخذ شد. جهت سنجش داده‌ها از پرسشنامه‌ای در قالب نظرات خبرگان و صاحب‌نظران که شامل ۲۰ کارشناس و متخصص صاحب نظر در این زمینه استفاده ‌شده است. جهت تحلیل و وزن گذاری داده‌های پژوهش نیز از مدل تاپسیس فازی و ویکور استفاده‌ شده است. سپس نتایج حاصل از این مدل‌ها با استفاده از تکنیک-های(میانگین رتبه ها، روش بردا و کپ لند) ادغام شده است و جهت روشن شدن ارتباط بین شاخص های کالبدی روستایی مسکن با عامل جمعیت روستایی از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شده است. نتایج پژوهش به روشنی بیانگر نوعی ناهماهنگی بین موضوع پژوهش با رویکرد عدالت فضایی است. تحلیل فضایی شاخص های مسکن از بعد عدالت فضایی نشان دهنده این واقعیت است که بین استان های ایران از لحاظ شاخص های مسکن روستایی تفاوت معناداری وجود دارد این وجود در استان های مرکزی و شمالی مانند مازندران، اصفهان، تهران و البرز شاهد وزن مطلوبی در زمینه شاخص های مسکن روستایی هستیم و در مقابل اغلب استان های جنوب و جنوب شرق به طور نسبی کمترین ضریب شاخص های مسکن روستایی را ازآن خود کرده اند که به نوعی گرایش به سمت عدم تعادل مشاهده می شود. همچنین ارتباط ضعیفی بین توسعه استان ها از نظر شاخص های کالبدی مسکن با عامل جمعیت وجود دارد.

کلمات کلیدی