ناکارآمدی میتوکندری سلولی یکی از عوامل درگیر در شیوع و توسعه دیابت نوع 2 می باشد. اگرچه اثرات مثبت فعالیت بدنی برای بیماران دیابتی به خوبی مشخص شده است با این وجود تجویز شدت مطلوب فعالیت ورزشی یکی از چالش های متخصصین این حوزه می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر انجام فعالیت ورزشی با بار یکسان (1000 متر در هفته) با شدت های کم و تواتر بالا (5 جلسه در هفته) و شدت متوسط و تواتر کم تر (3 جلسه در هفته) بر عملکرد برخی از پروتئین های درگیر در عملکرد میتوکندری بود. از تعداد 28 سر موش سوری 5 هفته ای، القای دیابت در 21 سر موش با تزریق استرپتوزوسین و 4 هفته دسترسی آزاد به رژیم غذایی پرچرب 70% صورت گرفت. موش ها دیابتی به طور تصادفی به 3 گروه کنترل دیابتی (DC)، 8 هفته تمرین با شدت سبک (DLT) و 8 هفته تمرین با شدت متوسط (DMT) تقسیم شدند. نتایج نشان داد که سطوح پروتئینی PGC-1α،Tfam ، سیتوکروم C و آنزیم سیترات سنتتاز در گروه کنترل دیابتی در مقایسه با گروه کنترل سالم به طور معناداری کاهش داشت. همچنین 8 هفته تمرین با شدت سبک منجر به افزایش در مقادیر PGC-1αو Tfam در مقایسه با گروه DC شد. نتایج نشان داد که 8 هفته تمرین با شدت متوسط منجر به افزایش معنادار در سطوح PGC-1α،Tfam و سیتوکروم Cدر مقایسه با گروه DC شد. همچنین افزایش معنادار در مقادیر PGC-1α در گروه DMT نسبت به DLT در مقایسه با گروه DC مشاهده شد. در مجموع نتایج این مطالعه کاهش عوامل اثر گذار برعملکرد میتوکندری در موشهای نر دیابتی را در مقایسه با موش های سالم نشان داد. همچنین با توجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد در یک بار کاری برابر (1000 متر در هفته در این مطالعه) شدت تمرین متوسط با تواتر کمتر (3 جلسه در هفته) در مقایسه با شدت تمرینی کم با تواتر بالا (5 جلسه در هفته)، اثرات مطلوب تری بر سیگنالیگ بیوژنز میتوکندریایی سلول های قلبی در موشهای نر دیابتی دارد.

کلمات کلیدی