امروزه تقریبا اکثرا همکاران و دانشجویان تحصیلات تکمیلی تا حدودی زیادی با شیوه ها و روشهای علمی و نوین پژوهش در تاریخ آشنا هستند و خوشبختانه در دهه های اخیر کارهای ارزشمندی در حوزه مطالعات تاریخ ایران باستان تولید و چاپ شده است.اما برغم همه این تلاش هایی ارزشمند، به نظر می رسد که هنوز مطالعات تاریخی در ایران از یک معظل اساسی ، یعنی شیوه " نگاه با مسائل تاریخی، یا شیوه تاریخ نگری" و داشتن "نگاه سیاسی و ایدئولوژیکی" به تاریخ رنج می برد .به دیگر سخن، یکی از معضلات و مشکلات مهم ما در مطالعات، آموزش و پژوهش در تاریخ بیش از آنکه ریشه در "روش شناسی " ما داشته باشد ریشه در " تاریخنگری " ما دارد. من معتقدم برای انجام کار بنیادی در این مجموعه که از اهداف اصلی آن است ، ما لازم است علاوه بر تمرکز بر" روش شناسی مطالعات تاریخی" بیش از همه بر روی موضوع" تاریخنگری" و رهایی مطالعات تاریخی از"بند افراطی گری های سیاسی و ایدئولوژیکی" تاکید کنیم و آن را به یک گفتمان اصلی در جامعه و جوامع علمی تبدیل کنیم و مباحث روش¬شناسی می¬بایست در خدمت مسائل بنیادین قرار گیرند و تاریخ نویسی وتدوین کتب درسی در دانشگاه ها، خصوصا تاریخ ایران باستان فارغ از نگرشهای سیاسی و ایدئوژیکی باشد و به تاریخ این دوره بعنوان بخشی از کل تاریخ ایران نگریسته شود. در این پژوهش تلاش شده است با آسیب شناسی مطالعات تاریخ ایران باستان وکتب درسی این دوره از تاریخ ایران، راهکارهای عملی برای اصلاح کتب درسی و تقسیم بندی های دوره ای آن ارائه شود.

کلمات کلیدی