زمینه و هدف :اختلال هماهنگی رشدی یکی از شایع ترین اختلالات تأثیرگذار بر کودکان در سنین 5 تا 8 ساله می باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرینات با تداخل زمینه ای متفاوت )تمرینات تصادفی و مسددود بر مشکلات توجه در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی 5 تا 7 ساله شهر مشهد بود. روش بررسی :روش انجام تحقیق نیمه تجربی بود. از بین تمامی کودکان مبتلا به اختلال همداهنگی رشدی در مهد کودک های شهر مشهد 45 نفر با استفاده از آزمون های غربالگری انتخاب و پس از تکمیل کردن پرسش نامه عصب روان شناختی کانرز به عنوان پیش آزمون، به صورت تصدادفی به سه گروه 15 نفره )گروه تمریندات تصادفی، گروه تمرینات مسدود و گروه کنترل تقسیم شدند. در ادامه گروه های تجربی حاضر در تحقیق تمرینات با تداخل زمینه ای متفاوت را برای 8 هفته و هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه ای انجام دادند و در انتها دوباره از کلیه افراد به وسیله پرسشنامه عصب روان شناختی کانرز، پس آزمون به عمل آمد. برای تعیین تفاوت هدای درون گروهی و بین گروهی به ترتیب از آزمون تی همبسته و آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها :یافته های تحقیق حاضر نشان داد که تمرین در دو گروه تجربی تحقیق بر مشکلات توجه کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی موثر بود (مسدود p=./01 تصادفی p=./001 ) در حالی که در گروه کنترل هیچ تأثیری ایجاد نشد (p=./58). همچنین یافته های تحقیق حاضر نشان داد که گروه تمرینی با تداخل زمینه ای بیشتر در مشکلات توجه کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشد موثرتر واقع شد و باعث بهبود بیشتری در این کودکان شد (p=./001). نتیجه گیری :با این وجود می توان نتیجه گرفت که تمرینات با تداخل زمینه ای بیشتر می تواند موجب بهبودی بیشتر مشکلات توجه در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی شود.

کلمات کلیدی